Charelle van den Nieuwendijk begon als stagiaire bij VKOZ events & communicatie in 2019 en bleef daarna nog jarenlang verbonden. Inmiddels is ze getrouwd en moeder geworden van een dochtertje. In dit jubileumverhaal blikt ze terug op haar mooiste herinneringen, de lessen die ze meeneemt in haar dagelijks leven – én dat ene moment met de burgemeester dat ze niet snel zal vergeten.
🌟 Wat is jouw mooiste herinnering aan VKOZ?
“Mijn mooiste herinnering aan VKOZ is dat het voor mij een plek was waar ik de ruimte kreeg om te groeien als young professional. In het Heinekengebouw hebben Marjolein en ik urenlang gebrainstormd om de leukste concepten te bedenken voor gave evenementen. De muren van het kantoor hingen vaak vol met mooie ideeën.
Onder toeziend oog van de kantoorflamingo (!) deelde Marjolein haar kennis en ervaringen, en gaf ze me de vrijheid om initiatief te nemen en mijn eigen ideeën vorm te geven. Die creativiteit en dat vertrouwen maakten het bijzonder.”
💬 Wat heb je meegenomen uit je tijd bij VKOZ in je verdere leven?
“Bij VKOZ heb ik geleerd om uit mijn comfort zone te stappen, bijvoorbeeld door gesprekken aan te gaan met mensen die ik nog niet kende. Dat heeft me niet alleen sterker gemaakt in mijn werk, maar ook in het dagelijks leven – het levert vaak verrassend leuke en spontane momenten op.
Ook heb ik ontdekt hoe belangrijk het is om te werken aan iets waar je echt positieve energie van krijgt. Dat inzicht neem ik overal mee naartoe.”
🎯 Wat wens je VKOZ én jezelf voor de toekomst?
“Ik wens Marjolein en haar team nog veel mooie events toe waarbij ze mensen blijven inspireren en verbinden. Hopelijk blijven klanten de kracht zien van hun passie, persoonlijke aandacht en professionele aanpak.
Voor mezelf hoop ik op een toekomst vol balans – tussen moederschap, werk en alles wat nog op mijn pad komt.”
😄 Fun fact over Charelle
“Tijdens een evenement in Ahoy moest ik koffie brengen naar burgemeester Aboutaleb. Onderweg struikelde ik bijna over m’n eigen voeten en morste ik koffie… ik ben soms een beetje klunzig, maar gelukkig kon hij er ook om lachen!”